Müfredat Dışı Öğrenmeydi ‘Sevmek’…!
Yüreğinin taşınabilir bütün duygularıyla bir durakta beklemek
Ve geçen ilk rüzgarda savrulmak ayakta
Müsait bir ecelde durmak sonra
Kıyasıya susmak sorgularda …
Yedi iklimi ortak paydada birleştirmek
Güneşi yakmak bir kıvılcımla
Cayır cayır yanmak yangınlarda
Sonra yüreğimdeki ;
Bütün sokaklara bütün caddelere bütün kentlere adını vermek
Ama dedim ya ;
Ayıptı adını vermek gayrı menkullere
Adının çok bilinmeyenli denklemlerde saklamak gerekti
Müfredat dışı öğrenmeydi sevmek
Yahut sessiz bir öğrenme biçimi
Kansız bir yenilgiydi …
Ve birinci tekil zamanda yaşamak mecburuydi
Yine de ben adına aşk bulaşmış bütün kelimeleri
karambol zamanlarda haykırıyordum yıldızlara
herhangi bir öğretim yılında faili meçhul bir aşka karşıyordu adım …
ölmeyi öğreniyordum yaşamsal faaliyetlerimi sürdürürken
yüreğimin başkenti ilan ediyordum okulun bütün kapsama alanlarını
çünkü orda sen vardın monarşik bir yapıda
artık yağmurlar da alışmıştı bu şehre gizlice yağmaya
oysa ben bu şehre inat kaçak yaşıyordum seni içimde
ve hiç bir şeye hasretin kadar hasret duymuyordum …
hasretinin namlusu çevriliyordu her akşamüstü yüreğime
baktığım her yerde gözlerin yağıyordu gözlerime
gecenin her çöküşünde yitiriyordum kendimi
her şafakta seni beklemenin depremselliğiyle uyanıyordu kalbim
bütün hayallerimin başrolünde sen vardın
bütün cümlelerimin anakonusu oluyordun
bütün bütünlüğümle bütün oluyordum seninle …
ama dedim ya ;
ayıptı hayal kurmak bu şehirde
hayallerimi saklamak gerekti
sakladım sana tüm hayallerimi …
Alıntı…
