Mevlana Şekeri’nin tarihi ve üretimi hakkında bilgi verir misiniz?
ESKİ ADIYLA MEVLANA ŞEKERİNİN, AKİDE ŞEKERİNDEN AYIRAN ÖZELLİKLERİ
Peynir şekerinin diğer şekerlerden farkının, daha düşük derecede pişirilmesidir. Kazanda kaynatılan şeker, kıvama geldiğinde taşa dökülüp soğutulmaya başlanıyor. İyice soğumadan ılıklaştığında duvardaki çivilere asılarak bekletiliyor. Taş üzerinde sarı görünen şeker, çivilere asıldıktan sonra kar gibi beyaz olurmuş. Bu şekerlerin pembe olması istendiğinde de pembe şeker boyası ilave edilirmiş.
Tarihimizdeki verilere göre Anadolu’ ya nazaran şekerin en çok İstanbul’a satılmıştır. Neden İstanbul’a bu şekerin çok gittiğini öğrenildiğinde çok şaşırtıcı bir gerçekle karşılaşılmış. Sebebi ise, İstanbul’daki hanendelerin seslerini açmak için bu şekeri ceplerinde taşımaları ve bu nedende çok ihtiyaç duyulan bir şeker olmasıymış. O zaman tahta sandıklarla İstanbul’a gönderilen peynir şekerinin, ses açıcı bir özelliği olduğu Anadolu’ da bilinmediğinden dolayı, öğrenenleri şaşırmıştı. Bu şeker daha sonra üzeri çukulatayla kaplanarak fondan şekeri olarak bilinir olmuş.
AKİDE ŞEKERLERİNİN TARİHİMİZDEKİ YERİ VE YAPILIŞI
Akide sözcüğünün anlamı: bağlılık, birbirinden ayrılmamak. Bu sert ve türüne göre renk renk olan şekerin önemi devlet ricaline sunulmasından kaynaklanıyor. Yeniçerilerin devlete bağlılığını gösterdiği için de, bu şekere akide denmiştir. Daha sonra da İstanbul yaşamına klasik bir şekerleme çeşidi olarak girmiştir. Eskiden, kelle şekeri olarak bilinen son derece iyi kalitedeki şekerler havanda dövülüp, odun ateşinde, bakır kazanlarda eritilip, pişirilirmiş. Pişirilen şekerler ise yüksek sıcaklığa dayanabilecek mermerlere dökülürmüş. Bu mermerler üstünde soğutmaya bırakılırmış. Soğuma sırasındaysa şeker ağdasına gülsuyu, bergamut, portakal, limon, vişne gibi meyve usareleri, tarçın, gül, nane gibi aromalar ile fındık, susam gibi kuruyemişler katılarak çeşitli tat ve görünümlerde akide şekeri imal edilirmiş. Bir seferde 100 ila 250 kilo akide şekeri yapılırmış. 1 kazan 17 kilo alır, her kazan bir başka renk şeker boyasıyla doldurulmak suretiyle yine odun ateşinde kaynatılırmış. Kaynatılan şeker, taşa dökülerek karıştırılır ve tenekelere doldurulup bakkal, dükkân ve toptancılara dağıtılırmış.
