Korhan Koçak’a ait Renkler adlı şiiri paylaşır mısınız?
Kahverengi, adı üstünde,
Kahvedir.
Ağaçlar kahverengidir aynı zamanda,
Ve ahşap kahverengidir, toprak,
Ama asla anlaşılmaz kahverengi,
Ve kendisi de anlaşamaz.
Çünkü medeniyet kahverengidir,
Ve çamur da onun kadar.
Sarıdır bazı çiçekler,
Ki en güzelleri bence,
Sonbaharda yapraklar,
Ve kızgın öğlen güneşi altındaki,
Çöl sarıdır.
Ama en önemlisi,
Güneşin kendisi,
Mutluluk kadar,
Sarıdır.
Kırmızı her şeyden önce,
Kanın rengidir.
Ve kan bana hayatı hatırlatır,
Hayatsa ölümü.
Sevemedim gitti şu kırmızıyı.
Yeşil bir başkadır.
Çimen kadar uysal,
Yaprak kadar güzel,
Yosun kadar yumuşak.
Ve koparınca da görürsün ki,
Bir papatyanın sapı kadar,
Narin ve kırılgan.
Beyaz barış kadar buluttur,
Huzur kadar pamuk.
Boş bir sayfa kadar boş.
Ve beyaz soğuktur tipi kadar.
Bazen de coşkuludur,
Dalgalar kadar, kayalara vuran.
Gri, sadece adıyla bile,
Kasvete sürükleyebilir beni,
Yağmur bulutları gibi,
Ve arka sokaklar kirli,
Ve beton rengi,
Ağlamaklıdır gri.
Siyah karanlıktır sadece.
Karanlık ışıksızlıktır.
Işıksız olmaksa,
Hiçbir şey olmasa bile,
Özgür olmaktır bence.
Mavi tüm renkler arasında,
En sevdiğimdir benim.
Sağında göremezsin,
Solunda da.
Ama başını kaldırınca yukarı,
Masmavidir gökyüzü,
Ve altında deniz varsa,
Gökten de mavi,
Hayat güzeldir işte.
